Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

the chapel

  • 1 cella

    cella, ae, f. [cf. celo, oc-cul-o, clam, v. Varr. L. L. 5, 33, 45; Fest. p. 50], a storeroom, chamber.
    I.
    In agricult. lang., a place for depositing grain or fruits, or for the abode of animals, a granary, stall, etc.:

    olearia, vinaria, penaria, etc.,

    Cato, R. R. 3, 2; Varr. R. R. 1, 11, 2; Col. 1, 6, 9; 12, 18, 3; Cic. Sen. 16, 56; id. Verr. 2, 2, 2, § 5; 2, 3, 87, § 200 sq. al.; cf. id. Pis. 27, 67; Verg. G. 2, 96; Hor. C. 1, 37, 6; id. S. 2, 8, 46; Vitr. 6, 9:

    columbarum,

    dovecotes, Col. 8, 8, 3:

    anserum,

    id. 8, 14, 9.— Also of the cells of bees, Verg. G. 4, 164; id. A. 1, 433; Plin. 11, 11, 10, § 26.—Hence, dare, emere, imperare aliquid in cellam, to furnish, purchase, procure the things necessary for a house, for the kitchen, Cic. Verr. 2, 3, 87, § 201 sq.; id. Div. in Caecil. 10, 30. —Facetiously:

    cella promptuaria = carcer,

    Plaut. Am. 1, 1, 4; cf. id. ib. 1, 1, 3:

    reliqui in ventre cellae uni locum,

    Plaut. Curc. 3, 17.-
    II.
    Transf., of the small, simple dwelling apartments of men, a chamber, closet, cabinet, hut, cot, etc., Ter. Ad. 4, 2, 13;

    esp. of servants,

    Cato, R. R. 14: ostiarii, the porter ' s lodge, Vitr. 6, 10; Petr. 29, 1; 77, 4;

    and of slaves,

    Cic. Phil. 2, 27, 67; Hor. S. 1, 8, 8 al.—Of a poor man's garret, Mart. 7, 20, 21; 8, 14, 5: cella pauperis, a chamber for self-denial, etc., Sen. Ep. 18, 7; 100, 6; cf. Mart. 3, 48.—
    B.
    The part of a temple in which the image of a god stood, the chapel, Vitr. 3, 1; 4, 1; Cic. [p. 310] Phil. 3, 12, 30; Liv. 5, 50, 6; 6, 29, 9 al.—
    C.
    An apartment in a bathing-house, Plin. Ep. 2, 17, 11; Pall. 1, 40, 4; Veg. 2, 6, 3.—
    D.
    A room in a brothel, Petr. 8, 4; Juv. 6, 122; 6, 128:

    inscripta,

    Mart. 11, 45, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cella

  • 2 nitor

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > nitor

  • 3 Nixi

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Nixi

  • 4 Nixus

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Nixus

  • 5 lararium

    lărārĭum, ii, n. [id.], a part of the interior of a Roman house, in which the tutelar deities (Lares) were placed, the chapel of the Lares, Lampr. Alex. Sev. 29, 2; 31, 4 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > lararium

  • 6 Murcius

    Murcĭus ( Murtĭus), a, um, adj. [Murcia, Murtia], sacred to or called after Venus Murcia:

    Murciae or Murtiae metae (sc. in Circo)), so named because near the chapel of the goddess Murcia,

    App. M. 6, p. 176, 13:

    Vallis,

    the valley in which her temple stood, Claud. Laud. Stil. 2, 404; Serv. Verg. A. 8, 636.

    Lewis & Short latin dictionary > Murcius

  • 7 Lares

    1.
    Lăres (old form ‡ Lăses, Inscr. Fratr. Arval.; cf. Varr. L. L. 6, § 2 Müll.), um and ĭum (Larum, Varr. L. L. 5, § 49 Müll.; Cic. Rep. 5, 5, 7; id. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 8, 19; Inscr. Orell. 961:

    Larium,

    Liv. 40, 52), m. [old Lat. Lases; Etrusc. Laran, Lalan; root las-; cf. lascivus], tutelar deities, Lares, belonging orig. to the Etruscan religion, and worshipped especially as the presiders over and protectors of a particular locality (cf. Otfr. Müll. Etrusc. 2, p. 90 sq.):

    praestites,

    the tutelar deities of an entire city, Ov. F. 5, 129 sq.:

    mille Lares geniumque ducis, qui tradidit illos, urbs habet,

    id. ib. 5, 145:

    Puteolanae civitatis,

    Inscr. Orell. 1670:

    civitatum, Inscr. ap. Grut. p. 10, 2: vicorum,

    Arn. 3, 41:

    rurales, Inscr. ap. Grut. p. 251: compitales,

    of cross - roads, Suet. Aug. 31; called also Lares compitalicii, Philarg. ad Verg. G. 2, 381:

    viales,

    worshipped by the road-side, Plaut. Merc. 5, 2, 24:

    permarini,

    tutelar deities of the sea, Liv. 40, 52: caelipotentes, Inscr. ap. Tert. de Spect. 5.— Sing.:

    Lari viali,

    Inscr. Orell. 1762; 1894:

    eundem esse Genium et Larem, multi veteres memoriae prodiderunt,

    Censor. 3, 2.—
    II.
    Most commonly the Lares (as familiares or domestici), the tutelar deities of a house, household gods, domestic Lares (whose images stood on the hearth in a little shrine, aedes, or in a small chapel, lararium); as the tutelar deities of each particular dwelling, also in sing.: Lar, Laris, m.
    (α).
    In plur.:

    rem divinam facere Laribus familiaribus,

    Plaut. Rud. 5, 1, 17:

    sanctis Penatium deorum Larumque familiarium sedibus,

    Cic. Rep. 5, 5, 7; id. Quint. 27 fin.:

    ad aedem Larum,

    id. N. D. 3, 25, 63:

    immolet aequis porcum Laribus,

    Hor. S. 2, 3, 164:

    Laribus tuum Miscet numen,

    id. C. 4, 5, 34. —
    (β).
    In sing.:

    ego Lar sum familiaris, ex hac familia,

    Plaut. Aul. prol. 2:

    haec imponuntur in foco nostro dari,

    id. ib. 2, 8, 16:

    familiae Lar pater, alium Larem persequi,

    id. Merc. 5, 1, 5 sq. —
    B.
    Meton., a hearth, dwelling, home (class.; usually in sing.):

    larem corona nostrum decorari volo,

    Plaut. Trin. 1, 2, 1:

    relinquent larem familiarem suum?

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 27:

    ad suum larem familiarem redire,

    id. ib. 2, 3, 54, §

    125: nobis larem familiarem nusquam ullum esse?

    Sall. C. 20:

    paternus,

    Hor. Ep. 2, 2, 51:

    patrius,

    id. S. 1, 2, 56; cf.:

    avitus apto Cum lare fundus,

    id. C. 1, 12, 43:

    gaudens lare certo,

    id. Ep. 1, 7, 58:

    parvo sub lare,

    id. C. 3, 29, 14:

    conductus,

    Mart. 11, 82, 2:

    deserere larem,

    to abandon one's home, Ov. F. 1, 478:

    pelli lare,

    to be driven from a place, id. ib. 6, 362:

    alumnus laris Antenorei,

    i. e. of the city of Padua, Mart. 1, 77, 2: ob eam rem tibi Lare commercioque interdico, Vet. Formul. ap. Paul. Sent. 3, 4, 7.—
    (β).
    In plur., Ov. R. Am. 302:

    jussa pars mutare lares,

    Hor. C. S. 39.— Poet., of a bird's nest:

    avis in ramo tecta laremque parat,

    Ov. F. 3, 242:

    cum rapit Halcyones miserae fetumque laremque,

    Val. Fl. 4, 45.
    2.
    Lăres, ĭum, f., a city in Numidia, Sall. J. 90 Kritz N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Lares

  • 8 lectisternium

    lectisternĭum, ĭi, n. [2. lectus-sterno], a feast of the gods.
    I.
    Lit., an offering in which the images of the gods, lying on pillows, were placed in the streets, and food of all kinds set before them;

    these banquets were prepared by the Epulones, and consumed by them,

    Liv. 5, 13, 6; 7, 2, 27; 8, 25; 21, 62; 22, 1; 10 et saep.; cf.:

    lecti sternebantur in honorem deorum, unde hoc sacrum, vel potius sacrilegium nomen accepit,

    Aug. C. D. 3, 17, 2; cf. also Paul. ex Fest. p. 351 Müll.—
    II.
    Transf., in the Christian age, a feast held in memory of a deceased person, or at the consecration of a chapel dedicated to him, a feast of the dead, Sid. Ep. 4, 15; Inscr. Grut. 753, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > lectisternium

  • 9 aedis or aedēs

        aedis or aedēs is ( acc plur. usu aedīs), f    [AID-], a dwelling of the gods, temple, sanctuary (usu. a single edifice without partitions, while templum is a larger structure): Minervae: aedīs sacras incendere: in aede sonare (of poems), to be recited in the temple, H.: vacua Romanis vatibus, i. e. the Library in the Palatine Temple of Apollo, H.—Esp., a private chapel, sanctuary in a dwelling: decora, H.— Sing, a room, apartment, Cu.— Plur, a dwelling for men, house, habitation: matrona in aedibus, T.: regiae: ex aedibus Cethegi alqd ferre: domus salutantum totis vomit aedibus undam, i. e. from all parts, V.: cavae aedes, the vaulted mansion, V.—Poet., the cells (of bees), V.

    Latin-English dictionary > aedis or aedēs

  • 10 Nenia

    nēnĭa ( naenĭa), ae (abl. neniā, dissyl., Ov. F. 6, 142), f., a funeral song, song of lamentation, dirge: naenia est carmen quod in funere laudandi gratiā cantatur ad tibiam, Paul. ex Fest. p. 161 Müll.; cf. Macr. Somn. Scip. 2, 3; Diom. p. 482 P.:

    honoratorum virorum laudes cantu ad tibicinem prosequantur, cui nomen nenia,

    Cic. Leg. 2, 24, 62:

    absint inani funere neniae,

    Hor. C. 2, 20, 21; Suet. Aug. 100.—
    II.
    Transf.
    1.
    A mournful song or ditty of any kind:

    Ceae retractes munera neniae,

    Hor. C. 2, 1, 38: huic homini amanti mea era dixit neniam de bonis, has sung the death-dirge over his property, i. e. has buried, has consumed it, Plaut. Truc. 2, 1, 3.—Prov.:

    nenia ludo id fuit,

    my joy was turned to grief, Plaut. Ps. 5, 1, 32.—
    2.
    A magic song, incantation:

    Marsa,

    Hor. Epod. 17, 29.—
    3.
    A common, trifling song, popular song; a nursery song, lullaby; a song in gen.:

    puerorum Nenia, quae regnum recte facientibus offert,

    Hor. Ep. 1, 1, 62:

    dicetur meritā Nox quoque neniā,

    id. C. 3, 28, 16:

    legesne potius viles nenias?

    mere songs, Phaedr. 3 prol. 10:

    lenes neniae,

    lullabies, Arn. 7, 237:

    histrionis,

    id. 6, 197.—
    4.
    Nenia soricina, the cry of the shrewmouse when caught and pierced through, Plaut. Bacch. 4, 8, 48.—
    5.
    Personified: Nēnia, the goddess of funeral songs, the dirge-goddess, to whom a chapel was dedicated before the Viminal gate, Arn. 4, 131; Aug. Civ. Dei, 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > Nenia

  • 11 nenia

    nēnĭa ( naenĭa), ae (abl. neniā, dissyl., Ov. F. 6, 142), f., a funeral song, song of lamentation, dirge: naenia est carmen quod in funere laudandi gratiā cantatur ad tibiam, Paul. ex Fest. p. 161 Müll.; cf. Macr. Somn. Scip. 2, 3; Diom. p. 482 P.:

    honoratorum virorum laudes cantu ad tibicinem prosequantur, cui nomen nenia,

    Cic. Leg. 2, 24, 62:

    absint inani funere neniae,

    Hor. C. 2, 20, 21; Suet. Aug. 100.—
    II.
    Transf.
    1.
    A mournful song or ditty of any kind:

    Ceae retractes munera neniae,

    Hor. C. 2, 1, 38: huic homini amanti mea era dixit neniam de bonis, has sung the death-dirge over his property, i. e. has buried, has consumed it, Plaut. Truc. 2, 1, 3.—Prov.:

    nenia ludo id fuit,

    my joy was turned to grief, Plaut. Ps. 5, 1, 32.—
    2.
    A magic song, incantation:

    Marsa,

    Hor. Epod. 17, 29.—
    3.
    A common, trifling song, popular song; a nursery song, lullaby; a song in gen.:

    puerorum Nenia, quae regnum recte facientibus offert,

    Hor. Ep. 1, 1, 62:

    dicetur meritā Nox quoque neniā,

    id. C. 3, 28, 16:

    legesne potius viles nenias?

    mere songs, Phaedr. 3 prol. 10:

    lenes neniae,

    lullabies, Arn. 7, 237:

    histrionis,

    id. 6, 197.—
    4.
    Nenia soricina, the cry of the shrewmouse when caught and pierced through, Plaut. Bacch. 4, 8, 48.—
    5.
    Personified: Nēnia, the goddess of funeral songs, the dirge-goddess, to whom a chapel was dedicated before the Viminal gate, Arn. 4, 131; Aug. Civ. Dei, 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > nenia

  • 12 penetrale

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetrale

  • 13 penetralia

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralia

  • 14 penetralis

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralis

  • 15 penetraliter

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetraliter

  • 16 Fons

    fons, fontis, m. [root in Gr. cheWô, cheusô, to pour, chuma, choê, etc.; Lat. fundo, futtilis. Fons, i. e. stem font, for fovont = cheWont-; cf. Varr. L. L. 5, § 123 Müll.; and Paul. ex Fest. p. 84], a spring, fountain, well-source (syn.: scaturigo, puteus).
    I.
    Lit.:

    late parvus aquaï Prata riget fons,

    Lucr. 5, 603:

    fons dulcis aquaï,

    id. 6, 890:

    fons aquae dulcis, cui nomen Arethusa est,

    Cic. Verr. 2, 4, 53, § 118:

    rivorum a fonte deductio,

    id. Top. 8, 33:

    est apud Hammonis fanum fons luce diurna Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 848 sq.; cf. ib. 873: eunt ad fontem, nitidant (i. e. abluunt) corpora, Enn. ap. Non. 144, 16 (Trag. v. 166 ed. Vahl.); Caes. B. C. 2, 24 fin.; 3, 49, 5:

    (Romulus) locum delegit fontibus abundantem,

    Cic. Rep. 2, 6:

    fontium qui celat origines, Nilus,

    Hor. C. 4, 14, 45; id. Ep. 1, 16, 12; id. Epod. 2, 27:

    fontes Alandri,

    Liv. 38, 15, 15:

    Padi fons diebus aestivis aret,

    Plin. 2, 102, 105, § 229:

    vestris amicum fontibus et choris,

    Hor. C. 3, 4, 25: fas pervicaces est mihi Thyiadas Vinique fontem lactis et uberes Cantare rivos, the fountains or streams of wine drawn from the earth by the stroke of the thyrsus, id. ib. 2, 19, 10:

    cum tui fontes vel inimicis tuis pateant,

    Cic. Mur. 4, 9.—
    B.
    Esp.
    1.
    A mineral spring, healing waters, = aquae, frigidi medicatique fontes, Cels. 4, 5; cf.:

    caput et stomachum supponere fontibus Clusinis,

    Hor. Ep. 1, 15, 8:

    fons calidus medicae salubritatis,

    Plin. 5, 15, 16, § 72:

    medicatorum fontium vis,

    id. 2, 93, 95, § 207.—
    2.
    Transf., spring-water, water ( poet.):

    utrum fontine an Libero imperium te inhibere mavis?

    Plaut. Stich. 5, 4, 26:

    alii fontemque ignemque ferebant,

    Verg. A. 12, 119; Luc. 5, 337. —
    II.
    Trop., a fountain-head, source, origin, cause:

    meos amicos...ad Graecos ire jubeo, ut ea a fontibus potius potius hauriant, quam rivulos consectentur,

    Cic. Ac. 1, 2, 8;

    so opp. rivuli,

    id. de Or. 2, 27, 117; id. Cael. 8, 19:

    fons maledicti,

    id. Planc. 23, 57:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309; cf.:

    Cilicia origo et fons belli,

    Flor. 3, 6:

    ab illo fonte et capite Socrate,

    Cic. de Or. 1, 10, 42:

    quorum (philosophorum) fons ipse Socrates,

    Quint. 1, 10, 13; cf.:

    atqui rerum caput hoc erat et fons,

    Hor. Ep. 1, 17, 45:

    oratorum partus atque fontes,

    Cic. Brut. 13, 49:

    haec omnia ex eodem fonte fluxerunt,

    id. N. D. 3, 19, 48: omnes omnium rerum, quae ad dicendum pertinerent, fontes animo ac memoria continere, id. de Or. 1, 21, 94:

    philosophiae fontes aperire,

    id. Tusc. 1, 3, 6:

    totos eloquentiae aperire,

    Quint. 6, 1, 51:

    dicendi facultatem ex intimis sapientiae fontibus fluere,

    id. 12, 2, 6; cf. id. 5, 10, 19:

    fontes ut adire remotos Atque haurire queam vitae praecepta beate,

    Hor. S. 2, 4, 94:

    ex iis fontibus unde omnia ornamenta dicendi sumuntur,

    Cic. de Or. 2, 11, 45; id. Rep. 5, 3:

    causa atque fons maeroris,

    id. Tusc. 3, 28, 67:

    benevolentia, qui est amicitiae fons a natura constitutus,

    id. Lael. 14, 50:

    is fons mali hujusce fuit,

    Liv. 39, 15, 9:

    fons vitii et perjurii,

    thou source of all iniquity, Plaut. Truc. 2, 7, 51; cf. Petr. 24.—
    III.
    Fons, personified as a deity, with a chapel, Cic. N. D. 3, 20, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > Fons

  • 17 fons

    fons, fontis, m. [root in Gr. cheWô, cheusô, to pour, chuma, choê, etc.; Lat. fundo, futtilis. Fons, i. e. stem font, for fovont = cheWont-; cf. Varr. L. L. 5, § 123 Müll.; and Paul. ex Fest. p. 84], a spring, fountain, well-source (syn.: scaturigo, puteus).
    I.
    Lit.:

    late parvus aquaï Prata riget fons,

    Lucr. 5, 603:

    fons dulcis aquaï,

    id. 6, 890:

    fons aquae dulcis, cui nomen Arethusa est,

    Cic. Verr. 2, 4, 53, § 118:

    rivorum a fonte deductio,

    id. Top. 8, 33:

    est apud Hammonis fanum fons luce diurna Frigidus, et calidus nocturno tempore,

    Lucr. 6, 848 sq.; cf. ib. 873: eunt ad fontem, nitidant (i. e. abluunt) corpora, Enn. ap. Non. 144, 16 (Trag. v. 166 ed. Vahl.); Caes. B. C. 2, 24 fin.; 3, 49, 5:

    (Romulus) locum delegit fontibus abundantem,

    Cic. Rep. 2, 6:

    fontium qui celat origines, Nilus,

    Hor. C. 4, 14, 45; id. Ep. 1, 16, 12; id. Epod. 2, 27:

    fontes Alandri,

    Liv. 38, 15, 15:

    Padi fons diebus aestivis aret,

    Plin. 2, 102, 105, § 229:

    vestris amicum fontibus et choris,

    Hor. C. 3, 4, 25: fas pervicaces est mihi Thyiadas Vinique fontem lactis et uberes Cantare rivos, the fountains or streams of wine drawn from the earth by the stroke of the thyrsus, id. ib. 2, 19, 10:

    cum tui fontes vel inimicis tuis pateant,

    Cic. Mur. 4, 9.—
    B.
    Esp.
    1.
    A mineral spring, healing waters, = aquae, frigidi medicatique fontes, Cels. 4, 5; cf.:

    caput et stomachum supponere fontibus Clusinis,

    Hor. Ep. 1, 15, 8:

    fons calidus medicae salubritatis,

    Plin. 5, 15, 16, § 72:

    medicatorum fontium vis,

    id. 2, 93, 95, § 207.—
    2.
    Transf., spring-water, water ( poet.):

    utrum fontine an Libero imperium te inhibere mavis?

    Plaut. Stich. 5, 4, 26:

    alii fontemque ignemque ferebant,

    Verg. A. 12, 119; Luc. 5, 337. —
    II.
    Trop., a fountain-head, source, origin, cause:

    meos amicos...ad Graecos ire jubeo, ut ea a fontibus potius potius hauriant, quam rivulos consectentur,

    Cic. Ac. 1, 2, 8;

    so opp. rivuli,

    id. de Or. 2, 27, 117; id. Cael. 8, 19:

    fons maledicti,

    id. Planc. 23, 57:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309; cf.:

    Cilicia origo et fons belli,

    Flor. 3, 6:

    ab illo fonte et capite Socrate,

    Cic. de Or. 1, 10, 42:

    quorum (philosophorum) fons ipse Socrates,

    Quint. 1, 10, 13; cf.:

    atqui rerum caput hoc erat et fons,

    Hor. Ep. 1, 17, 45:

    oratorum partus atque fontes,

    Cic. Brut. 13, 49:

    haec omnia ex eodem fonte fluxerunt,

    id. N. D. 3, 19, 48: omnes omnium rerum, quae ad dicendum pertinerent, fontes animo ac memoria continere, id. de Or. 1, 21, 94:

    philosophiae fontes aperire,

    id. Tusc. 1, 3, 6:

    totos eloquentiae aperire,

    Quint. 6, 1, 51:

    dicendi facultatem ex intimis sapientiae fontibus fluere,

    id. 12, 2, 6; cf. id. 5, 10, 19:

    fontes ut adire remotos Atque haurire queam vitae praecepta beate,

    Hor. S. 2, 4, 94:

    ex iis fontibus unde omnia ornamenta dicendi sumuntur,

    Cic. de Or. 2, 11, 45; id. Rep. 5, 3:

    causa atque fons maeroris,

    id. Tusc. 3, 28, 67:

    benevolentia, qui est amicitiae fons a natura constitutus,

    id. Lael. 14, 50:

    is fons mali hujusce fuit,

    Liv. 39, 15, 9:

    fons vitii et perjurii,

    thou source of all iniquity, Plaut. Truc. 2, 7, 51; cf. Petr. 24.—
    III.
    Fons, personified as a deity, with a chapel, Cic. N. D. 3, 20, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > fons

  • 18 aedicula

    aedĭcŭla, ae, f. dim. [aedes], a small building intended for a dwelling.
    I.
    For gods, a chapel, a small temple:

    cum aram et aediculam et pulvinar dedicāsset,

    Cic. Dom. 53:

    Victoriae,

    Liv. 35, 9; 35, 41:

    aediculam in ea (domo) deo separavit,

    Vulg. Judic. 17, 5; also a niche or shrine for the image of a god: in aedicula erant Lares argentei positi, Petr Sat. 29 fin.:

    aediculam aeream fecit,

    Plin. 33, 1, 6, § 19; 36, 13, 19, § 87.—Hence on tombstones, the recess in which the urn was placed, Inscr. Fabrett. c. 1, 68.—
    II.
    For men, a small house or habitation (mostly in plur.; cf.

    aedes, II.),

    Ter. Phorm. 4, 3, 58; Cic. Par. 6, 3; Vulg. 4 Reg. 23, 7.— Sing. in Plaut., a small room, a closet: in aediculam seorsum concludi volo, Epid. 3, 3, 19 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > aedicula

  • 19 Rediculus

    Rĕdĭcŭlŭs, i, m. [redeo], the name of a Roman divinity, worshipped in a chapel at Rome, before the porta Capena, whence Hannibal set out upon his retreat, Fest. p. 282, 23 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 283, 4 ib.:

    Campus Rediculi,

    Plin. 10, 43, 60, § 12; v. Tutanus.

    Lewis & Short latin dictionary > Rediculus

  • 20 sacrarium

    sā̆crārĭum, ii, n. [sacer].
    I.
    A place for the keeping of holy things (sometimes, also, a place for prayer); a shrine, sacristy, sanctuary (cf.: fanum, sacellum, delubrum); an oratory, chapel:

    notandum est aliud esse sacrum locum, aliud sacrarium. Sacer locus est locus consecratus, sacrarium est locus, in quo sacra reponuntur: quod etiam in aedificio privato esse potest,

    Dig. 1, 8, 9; cf. Serv. Verg. A. 12, 199;

    Fest. s. v. secespitam, p. 348 Müll.: erat apud Hejum sacrarium magnā cum dignitate in aedibus, a majoribus traditum, perantiquum: in quo signa pulcherrima quattuor, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 2, § 4; 2, 4, 3, § 5:

    Caere, sacrarium populi Romani, deversorium sacerdotum ac receptaculum Romanorum sacrorum,

    Liv. 7, 20, 7:

    qui habitat in tuo sacrario,

    Cic. Fam. 13, 2:

    ubi nunc sacrarium est,

    Suet. Aug. 5:

    tensam Jovis e sacrario in domum deducere,

    id. Vesp. 5.—In plur.:

    vetito temerat sacraria probro,

    Ov. M. 10, 695:

    ante ipsum sacrarium Bonae Deae,

    Cic. Mil. 31, 86:

    Fidei,

    Liv. 1, 21; cf. in the plur.:

    Vestae,

    Mart. 7, 73, 3:

    Ditis,

    Verg. A. 12, 199:

    Mentis bonae,

    Prop. 3 (4), 24, 19:

    VENERIS,

    Inscr. Orell. 1359:

    CERERIS ANTIATINAE,

    ib. 1494:

    MITHRAE,

    ib. 1051 al.:

    iis juvenibus bacchantibus ex obsceno sacrario eductis arma committenda?

    Liv. 39, 15 fin.
    II.
    Transf., a secret place, etc.:

    a quo (sc. te, Catilina) aquilam illam argenteam... cui domi tuae sacrarium scelerum tuorum constitutum fuit, sciam esse praemissam,

    Cic. Cat. 1, 9, 24; 2, 6, 13:

    illa arcana (naturae)... in interiore sacrario clausa sunt,

    Sen. Q. N. 7, 31, 3 (for which, shortly before:

    in sanctiore secessu): testor mentis sacraria, Jovis jusjurandum,

    Stat. Th. 3, 246.

    Lewis & Short latin dictionary > sacrarium

См. также в других словарях:

  • The Chapel — can refer to: *Either of these non denominational churches: **The one located in Akron and Green, Ohio. **The other located in Chicago. *A recording studio in Lincolnshire, England …   Wikipedia

  • The Chapel at CrossPoint — was founded on January 22, 1961 by Rev. Dr. James W. Andrews (1934 1999). It is a non denominational church in Getzville, New York, which is a suburb of Buffalo. Jerry Gillis is the current Lead Pastor. History The Andrews EraAndrews started the… …   Wikipedia

  • The Chapel Studios — is a recording studio situated in Wimbledon Park, South West London. It was opened in 2004 by record producer Steven A. Williams. History The studio was purpose built 6 feet into the ground to allow for all the necessary sound proofing and… …   Wikipedia

  • The Chapel (Ohio) — The Chapel is a large non denominational church with campuses in Akron and Green, Ohio. Founded in 1934, The Chapel is notable for its size and its location near downtown Akron and adjacent to the University of Akron. The Green Campus is located… …   Wikipedia

  • The Chapel of Saint Rozalia — Geographycoord|48|11|20|N|17|02|59|E|type:landmark This renaissance building is situated in Lamac,a borough of Bratislava, the capital of Slovakia. History The people of Bratislava built the chapel out of gratitude for the end of an outbreak of… …   Wikipedia

  • Children of the Chapel — The Children of the Chapel were the boys with unbroken voices, choristers, who formed part of the Chapel Royal, the body of singers and priests serving the spiritual needs of their sovereign wherever they were called upon to do so. Contents 1 The …   Wikipedia

  • United Church, The Chapel on the Hill, Oak Ridge, TN — The United Church, Chapel on the Hill is the first church constructed in Oak Ridge, Tennessee upon the initiation of this city as a part of the Manhattan Project. The original building, which was designed and built as a U.S. Army Corps of… …   Wikipedia

  • Father of the Chapel — The Father of Chapel (FoC) and Mother of Chapel (MoC) are the titles in the United Kingdom referring to a shop steward representing members of a trade union in a printing office or in journalism. The FoC or MoC is assisted by the Clerk of the… …   Wikipedia

  • Clerk of the Chapel — The Clerk of the Chapel is a British title for an assistant shop steward representing trade union members in the printing industry. The Clerk of the Chapel assists the Father of the Chapel. The Clerk acts as secretary at meetings, takes and reads …   Wikipedia

  • Haunting the Chapel — EP by Slayer Released August 4, 1984 …   Wikipedia

  • Dean of the Chapel Royal — Anglicanism portal Dean of the Chapel Royal, in any kingdom, can be the title of an official charged with oversight of that kingdom s Chapel Royal, the ecclesiastical establishment which is part of the Royal Household and ministers to it …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»